"الا بذکر الله تطمئن القلوب"، الا ، نداست . ندا یعنی آهای، خیلی برایتان لازم است ، خیلی احتیاج دارید. ندا اینجور است. الا اینجا در ظاهر مد ندارد ولی در معنا مد دارد. یعنی اولین و آخرین را صدا کن و بگو بیایید گوش بدهید، دارم صدایتان می کنم ، آی اولین و آخرین، معنایش این می شود" الا بذکر الله تطمین القلوب " ندا دارد به اهل عالم که بیایید و به ذکر خدا قلب هایتان را مطمئن کنید تا لرزه از شما بیفتد و وحشت از شما دور شود. غصه دنیا ، غصه فقر، غصه مرض از شما برود، به صورتی که انشاءالله دیگر اثر نکند و نمی کند.
ذکر خدا رنگ و رویتان را حفظ می کند و صابرتان می کند. اما نه ، اصلا ذکر خدا آن قدر بشود که ما بهره آن ابتلائاتی که خداوند می خواهد برای بیداری ما مرحمت کند برده باشیم، چه ابتلا بدهد و چه ندهد. آن وقت اسمش را بگذار که دیگر ابتلا نمی دهد. زیرا با ابتلائات می خواست مرا بیدار کند. حالاکه مرا بیدار کرد می خواهد بلا را بدهد ، می خواهد بلا ندهد، دیگر به ما تاثیر ندارد.
گفت خدایامی دانی که سردرد من کار خودش را کار کرد، من را حالی کرد، من درک کردم که سردرد را برای چه دادی ، حالا می خواهی آن را بده یا نده ، دیگر به ما تاثیر ندارد، و خدا از این که کار لغو به جا بیاورد ، منزه است. آن کارها را می کرد که هشیار شوی و درک کنی .. وقتی حکمت را درک کردی ... بلا باطل می شود.
حاج محمد اسماعیل دولابی
